سس های تند

فلفل قرمز تقریباً از قدیم الایام در آشپزی استفاده می شده است.

اصالتا آن بر می گردد به آمریکای جنوبی که کریستف کلمب آن را  با خود به اروپا آورد. یافته‌هایی وجود دارد که نشان می‌دهد فلفل قرمز ۶۰۰۰ سال پیش در منطقه کنونی اکوادور رشد کرده است. محبوبیت فلفل تا حدی به دلیل رشد آسان آن است – در اکثر مکان ها بدون تلاش زیاد از طرف پرورش دهنده رشد می کند. اگر از طرفداران فلفل قرمز هستید، توصیه می‌شود آن را پرورش دهید و به نکات زیر توجه کنید:

وقتی می خواهید سس فلفل خود را تهیه کنید، پنجره را باز کنید یا فن را روشن نگه دارید، زیرا بخار فلفل می تواند آزار دهنده باشد.

وقتی مقدار زیادی فلفل قرمز را سرو می کنید از دستکش پلاستیکی استفاده کنید، تعویض لنزهای تماسی خود بعد از خرد کردن یک کیلو فلفل قرمز و چند عدد هابانرو اشتباهی است که فقط یک بار مرتکب می‌شوید.

فلفل قرمز تندی خود را از کپسایسین، یک ترکیب شیمیایی بی رنگ و بی بو که در چربی حل می شود، می گیرد. غلظت کپسایسین، یعنی تندی فلفل را در مقیاس اسکویل اندازه گیری می کنیم. فلفل دلمه ای معمولاً بین ۰ تا ۱۰۰ واحد اسکویل و فلفل قرمز حدود۱۰۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ واحد است. گفته می شود که داغ ترین فلفل فلفل قرمز کارولینای درو است که می تواند به بیش از دو میلیون در مقیاس برسد، اگرچه قدرت آن می تواند از فلفل به فلفل متفاوت باشد. فلفل، حتی در همان تنوع. سطح کپسایسین هم تحت تأثیر شرایط رشد و هم میزان رسیده بودن فلفل در هنگام برداشت قرار می گیرد. بنابراین حتی با مقیاس، استفاده از فلفل قرمز کمی شبیه بازی رولت روسی است، و همیشه توصیه می شود  فلفلی را که استفاده می‌کنید قبل از شروع پختن بچشید تا بفهمید واقعا چقدر تند است. بیشترین غلظت کپسایسین در دانه ها و غشای سفید میوه یافت می شود، بنابراین می توان از دانه ها برای تنظیم تندی استفاده کرد. بدون دانه محصول نهایی ملایم تر است و با دانه ها تند تر است. به عبارت دیگر، لزوماً نیازی به استفاده از انواع فلفل تندتر برای تهیه سس تند ندارید. فقط دانه ها را بگنجانید.