شاید کم‌تر کسی بداند که تاریخچهٔ سس «کچاپ» به چینِ قرن ۱۷ میلادی بر می‌گردد. چینی‌ها ترشیِ ماهی را با ادویه مخلوط می‌کردند و آن را به‌صورت خمیر در می‌آوردند و به آن کُئِه-چیاپ یا کِه-چیاپ (به معنیِ شیرهٔ ماهی آزاد) می‌گفتند. در سدهٔ ۱۸ م.، این سس به سرزمین‌های مالایْ (شامل مالزی و سنگاپور امروزی) رسید و استعمارگران انگلیسی در این نواحی با این سس، که تلفظش در زبان محلی به شکل کِچاپ در آمده‌بود، آشنا شدند و دستورتهیهٔ آن را با خود به مستعمرات‌شان در قارهٔ امریکا بردند.
انواع دیگر این سس نیز که شامل کچاپ قارچ و کچاپ گوجه‌فرنگی می‌شد بعدها ابداع شد. در واقع، نوع گوجه‌فرنگی‌دار کچاپ در اوایل قرن ۱۹ م. به وجود آمد که هنوز در ترکیباتش از ترشیِ ماهی (ولی از نوع موتوماهیان) استفاده می‌شد ولی استفاده از ماهی در اواسط قرن نوزدهم کنار گذاشته شد و دیگر تا قرن بیستم در اکثر نقاط ایالات متحده گوجه‌فرنگی به مادهٔ اصلی کچاپ‌ها بدل شد.
جالب این که در قرن نوزدهم، برخی مدعی بودند که کچاپ گوجه‌فرنگی می‌تواند برخی بیماری‌های گوارشی، یرقان، و روماتیسم را درمان کند؛ ولی این ادعا پوچ از آب در آمد و تب آن بعد از ۱۶ سال برای همیشه خوابید.
امروزه سس کچاپ گوجه‌فرنگی در بسته‌بندی‌ها و انواع گوناگون متناسب با ذائقهٔ مردم مناطق مختلف تولید و به بازار عرضه می‌شود و شرکت‌های تولید‌کنندهٔ آن همواره در پی بهتر کردن فرمول تهیهٔ آن با حذف نگه‌دارنده‌ها و با نمک و شکرِ کم‌تر هستند.