چیزی که امروزه به نام پیتزا میشناسیم قدمتی حدوداً ۲۰۰ساله دارد و بیشتر مورخانِ خوراکیها معتقدند به شهر ناپلِ ایتالیای امروزی بر میگردد.
در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ میلادی، دکهداران و دورهگردانِ شهرِ ناپل غذایی متشکل از یک نانِ گردِ تخت که با رویهای از پنیر و سیر و نمک و پیه و ریحان پخته میشد به فروش میرساندند و به آن پیتزا میگفتند. ولی، طبق افسانههای محلی، این غذا زمانی معروف شد که «ملکه مارگریتا» در سال ۱۸۸۹ م.، درحال بازدید و اقامت در کاخ سلطنتی ناپل بود و چون از غذاهای تکراریِ دربار خسته شدهبود، سفارش درست کردن سه پیتزای مختلف را به یکی از پیتزاپَزانِ شهر، به نام «رافائله اِسپوزیتو»، داد. از میان این سه پیتزا، ملکه از پیتزایی خوشش آمد که با رویهٔ گوجهفرنگی، پنیر موتزارلا، و ریحان درست شدهبود و اتفاقاً سه رنگ پرچم ایتالیا (قرمز و سفید و سبز) نیز در آن دیده میشد. اسپوزیتو هم نام این پیتزا را پیتزای مارگریتا گذاشت که تا امروز از محبوبترین پیتزاهای دنیا محسوب میشود.
ولی آیا تا پیش از ایتالیای قرن ۱۸ و ۱۹، در هیچجای دنیا غذایی شبیه به پیتزا وجود نداشته؟ چرا، داشته.
در واقع، باستانشناسان معتقدند که مردم از حدود ۱۲هزار سال پیش نانِ تخت را همراه با مواد مختلفی میپختهاند. کمی اخیرتر، در زمان هخامنشیان، سربازان پارسیِ اعزامی به میدانهای نبرد، بر روی سپرهای خود نوعی نانِ تخت را با پنیر میپختند و روی آن خرما میگذاشتند و میخوردند. یونانیان باستان نیز گاهی نانِ خود را همراه با روغن و پنیر و سبزیجات طبخ میکردند. مردمان قفقاز نیز از مدتها پیش از به وجود آمدن پیتزا در ایتالیا، غذایی به نام «خاچاپوری» داشتهاند که از پخت پنیرِ لور با خمیر گندم درست میشده و امروزه غذای ملیِ گرجستان به شمار میآید.
پیتزاها در نواحی و کشورهای مختلف با ترکیبات متفاوتی پخته میشوند و معمولاً مردم هر منطقه آن را بنا بر سلیقه و ذائقهٔ خودشان طبخ و سرو میکنند.