تاریخ اسنک «ناچوز» (که در فارسی به ناچو هم معروف است) به سال ۱۹۴۳ میلادی بر می‌گردد. در یکی از شهرهای ایالت کوآویلای مکزیک، که درست آن‌سوی مرزهای ایالت تگزاس امریکا قرار گرفته، رستورانی وجود داشت که سرپیش‌خدمت آن شخصی به نام ایگناسیو آنایا گارسیا (معروف به «اِل ناچو») بود.
در یکی از روزهای همان سال، همسران سربازان امریکایی مستقر در پاسگاه مرزی برای خرید به این شهر مکزیکی می‌روند و برای استراحت و خوردنِ چیزی وارد رستورانی می‌شوند که ال ناچو در آن مشغول به کار بوده. ولی از آن‌جا که رستوران برای مدت یک روز قرار بوده تعطیل باشد، ال ناچو ناچار می‌شود دست به نوآوری بزند و از هرچه در بساط داشته چیزی برای عرضه به این بانوان درست کند.
او تورتیلاهایی که در آشپرخانه داشته به شکل سه‌گوش برش می‌دهد و روی هریک پنیر می‌ریزد و حرارت می‌دهد تا پنیر آب شود. سپس یک تکه فلفل هالوپِنیو (هالوپینو) روی هر قطعه از تورتیلاهای پنیردار می‌گذارد و برای مهمانان می‌بَرد. مهمانان از این اسنک خوش‌شان می‌آید و وقتی از او می‌پرسند که اسم غذا چیست، ال ناچو پاسخ می‌دهد: Nacho’s especiales (یعنی «[اسنک‌های] مخصوص ناچو»).
چندان طول نمی‌کشد که آوازهٔ این اسنک در سراسر منطقه و سایر نقاط جهان می‌پیچد و اسم آن کم‌کم به ناچوز کوتاه می‌شود.
امروزه ناچوز را غیر از تورتیلا، با نوعی نانِ تختِ ذرت به نام توتوپو نیز درست می‌کنند و گاهی، به‌جای پنیر آب‌شده، از سس‌های با پایهٔ پنیر در تهیهٔ آن استفاده می‌نمایید. هرچند ناچوز را معمولاً نوعی اسنک می‌دانند، انواعِ پرملاطی از آن نیز وجود دارد که می‌توان به‌عنوان یک وعدهٔ کامل غذایی سرو کرد.